Ιουλιανές προκλήσεις
ΒΗΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, 20-7-03
Κακό μήνα επέλεξε ο Πρόεδρος της Ν.Δ. Κ. Καραμανλής για να κηρύξει, με την συνέντευξή του στην Ένωση Ξένων Ανταποκριτών, τον «ανένδοτο αγώνα» κατά της κυβέρνησης.
Ο Ιούλιος συνδέεται ιστορικά με δύο σημαντικά γεγονότα. Το 1965 Ανάκτορα και αποστάτες βουλευτές της Ένωσης Κέντρου ανατρέπουν τη κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, η οποία είχε εκλεγεί με το μοναδικό ποσοστό του 52% των ψηφοφόρων.
Η αποστασία και η ανωμαλία που επέφερε στην πολιτική ζωή ήταν ένας κρίκος στην αλυσίδα, που από χρόνια σφυρηλατούσαν οι συνταγματάρχες για να αλυσοδέσουν τον Ελληνικό Λαό.
Είναι γεγονότα που δεν πρέπει να ξεχνάμε και οι νεότεροι πολιτικοί να τα διδάσκονται για να καθορίζουν το ήθος και το ύφος της πολιτικής τους τακτικής.
Ευτυχώς βοήθησε και ο Κ. Μητσοτάκης για να θυμηθούμε τα «Ιουλιανά». Από τους πρωταγωνιστές της αποστασίας την παρέμβαση των Ανακτόρων είχε ζητήσει για τον εξαναγκασμό του Γ. Παπανδρέου σε παραίτηση και την ανάθεση της εντολής για την διάδοχο κυβέρνηση στους αποστάτες.
Σήμερα ο κ. Μητσοτάκης υποδεικνύει παραίτηση του Προέδρου κ. Κ. Στεφανόπουλου για να αναγκασθεί η κυβέρνηση να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές ! Είναι αφελής ο ισχυρισμός ότι ο επίτιμος Πρόεδρος της Ν.Δ. περιέγραψε «τεχνικές δυνατότητες» για το πώς οδηγείται η Χώρα σε εκλογές.
Ο κ. Μητσοτάκης δεν είναι καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου και παραδίδει μαθήματα στους πρωτοετείς φοιτητές της Νομικής Σχολής. Είναι πολιτικός ικανότατος και έμπειρος. Χειρίζεται άψογα την ελληνική γλώσσα και γνωρίζει άριστα την τακτική της πολιτικής παρέμβασης.
Προφανής στόχος να ενισχύσει το κλίμα της πολιτικής οξύτητας, να εμφανίσει την χώρα σε πολιτική κρίση και να συμπαραταχθεί στο αίτημα του νυν προέδρου της Ν.Δ. για πρόωρες εκλογές.
Οι «Ιουλιανές προκλήσεις» της Ν.Δ. συμπίπτουν με την επέτειο του τέλους της Δικτατορίας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, για την οποία σημαντική ήταν η συμβολή του Προέδρου Καραμανλή.
Αυτή την εβδομάδα κατά εκατοντάδες πολιτικοί, κυβερνητικοί αξιωματούχοι, εκκλησιαστικοί και πνευματικοί ηγέτες θα σπεύσουν στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου και θα σφίξουν το χέρι του Προέδρου της Δημοκρατίας. Είναι η γιορτή της Δημοκρατίας που σηματοδοτεί την μεγαλύτερης διάρκειας πολιτική σταθερότητα. Από το 1974 μέχρι και σήμερα. Είκοσι εννέα χρόνια. Σταθερότητα, ήρεμο πολιτικό κλίμα, πρόοδος οικονομική και κοινωνική.
Βασικός παράγοντας της πολιτικής σταθερότητας ο σεβασμός στο Σύνταγμα, που προβλέπει εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια. Πρέπει να προκύψουν ιδιαίτερα σοβαρά γεγονότα, κυρίως εθνικά, για να αποφασίσει η όποια κυβέρνηση ή η αντιπολίτευση να ζητήσει πρόωρες εκλογές.
Για να θυμίσουμε λίγο την ιστορία, για πολλά χρόνια πριν τη δικτατορία, οι κυβερνήσεις για να επιτύχουν την επανεκλογή του κόμματός τους χρησιμοποιούσαν δύο… χαρτιά. Τον εκλογικό νόμο, τον οποίο έραβαν και έκοβαν στα μέτρα τους πριν τις εκλογές και την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, όταν έκριναν πρόσφορο γι’αυτούς το πολιτικό κλίμα.
Σήμερα πολιτικό πρόβλημα δεν υπάρχει. Στην εξωτερική πολιτική και τα εθνικά θέματα κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση εμφανίζονται να συμπλέουν.
Σε τρία θέματα επικεντρώνει την κριτική της προς την κυβέρνηση η Ν.Δ. και βασίζει την επιχειρηματολογία της για το αίτημα προσφυγής σε πρόωρες εκλογές.
Τα σκάνδαλα και η αδιαφάνεια, οι πολιτικές ευθύνες για το Χρηματιστήριο – αναφέρεται καθυστερημένα στην περίοδο 1999-2000 – και στα καθημερινά προβλήματα.
Αλίμονο εάν «θεσμοθετηθούν» πολιτικά τέτοια επιχειρήματα για να οδηγείται η Χώρα σε πρόωρες εκλογές. Ποια κυβέρνηση μπορεί να λύσει όλα τα λεγόμενα καθημερινά προβλήματα, όταν εμφανίζονται καθημερινά, αναπαράγονται και πολλαπλασιάζονται;
Για το Χρηματιστήριο ασφαλώς υπάρχουν πολιτικές ευθύνες αλλά η καθυστερημένη αναψηλάφηση είναι προφανές ότι έχει ως στόχο να ανακόψει την εμφανιζόμενη ανάκαμψη της Σοφοκλέους για να καρπωθεί η Ν.Δ. εκλογικά τις όποιες δυσαρέσκειες των χαμένων.
Όσον αφορά την διαφθορά, το θέμα είναι πολύ σοβαρό και δεν λύνεται με την εκλογική αναμέτρηση. Είναι φαινόμενο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό. Απαιτεί διακομματική αντιμετώπιση. Όλοι έχουν προτάσεις. Εάν υπάρξει και πολιτική βούληση για αντιμετώπιση και όχι κομματική εκμετάλλευση ο δρόμος είναι μόνο ένας. Θεσμοθέτηση μέτρων κοινής αποδοχής.
Είναι κατανοητό και θεμιτό να βιάζεται η Ν.Δ. για να αξιοποιήσει τις θετικές γι’αυτήν τάσεις του εκλογικού σώματος και να μη δώσει χρονικά περιθώρια στο ΠΑΣΟΚ για ανάκαμψη. Και είναι λάθος τακτικής του πρωθυπουργού Κ. Σημίτη να φέρνει προς συζήτηση αλλαγή του εκλογικού νόμου ως μέρος του «εκλογικού πακέτου» του ΠΑΣΟΚ.
Όταν, όμως, ένα κόμμα εξουσίας, όπως είναι η Ν.Δ., περιορίζει την συμπεριφορά και την στάση της στους τύπους και όχι στην ουσία, δεν ασκεί πολιτική, αλλά μικροπολιτική.
Η άποψη του κ. Καραμανλή ότι η κυβέρνηση εγείρει ζήτημα εκλογικού νόμου επειδή προβλέπει ότι θα χάσει τις επόμενες και τις μεθεπόμενες εκλογές δεν είναι και πολύ δημοκρατική. Θα είχε δίκιο εάν η κυβέρνηση είχε πρόθεση, να «περάσει» ένα νέο εκλογικό σύστημα για τις επόμενες εκλογές. Οι υποψήφιες θα είχαν βάση.
Αλλά η κυβέρνηση προτείνει ένα σχέδιο εκλογικού συστήματος, το οποίο θα εφαρμοσθεί μετά τις εκλογές και θα έχει προοπτική εικοσαετίας. Άρα το ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσει η Ν.Δ. και τα άλλα κόμματα είναι εάν πρέπει να αλλάξει το εκλογικό σύστημα για το μέλλον. Όσοι απαντήσουν θετικά σ’αυτό το ερώτημα οφείλουν να προσέλθουν στον διάλογο και να διατυπώσουν τις απόψεις τους.
Η άρνηση στο διάλογο σε ένα θεμελιακό και θεσμικό για την Δημοκρατία πρόβλημα υπονομεύει τον Κοινοβουλευτισμό και την αξιοπιστία των κομμάτων.
Εάν τα πολιτικά κόμματα συμφωνήσουν σε ένα εκλογικό σύστημα, κοινά αποδεκτό, για την επόμενη εικοσαετία θα είναι η μεγαλύτερη προσφορά στην Γιορτή της Δημοκρατίας και την εδραίωση της πολιτικής σταθερότητας.
