Εθνική επέτειος και αυτογνωσία

ΒΗΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29-10-12

Ο Γιώργος Θεοτοκάς έγραφε στο Ημερολόγιο του :«Ο ερχομός των Γερμανών.Πρώτη αντίδραση του πληθυσμού η περιέργεια.Αμέσως ύστερα η απογοήτευση,Τους περίμενε πολύ πιο σπουδαίους και στην εμφάνιση και στην οργάνωση.Αγάπη για τους Γερμανούς δεν υπήρχε στην Ελλάδα,υπήρχε όμως ανέκαθεν ένας θολός θαυμασμός από μακριά (για τη δύναμη τους,το σύστημα τους,τη σοβαρότητα τους).

»Η επαφή μαζί τους κλόνισε αυτόν το θαυμασμό.Η απογοήτευση κορυφώθηκε όταν άρχισαν να φέρονται άσκημα,να πατούν τα σπίτια,να αρπάζουν τα πάντα.Ο πληθυσμός σχημάτισε την εντύπωση πως κάνουν πόλεμο για να φάνε ό,τι βρίσκουν στις κατακτημένες χώρες,πως δεν σκοτίζονται για άλλο τίποτα στον κόσμο.Αρχισε τότε να τους κοιτάζει για κατώτερους του».

Και το «επιμύθιο» από τον Γιώργο Θεοτοκά στα «Καθημερινά Νέα» τον Ιανουάριο 1945 :«Η μεταξική δικτατορία-γράφει-ίσως φανεί εκ των υστέρων στους ιστορικούς σαν μια λογική συνέπεια του διλήμματος βενιζελισμού-αντιβενιζελισμού…Οι δύο μεγάλες λαϊκές μερίδες είχανε κουραστεί και,μες σε τόσους στείρους αγώνες,είχαν αρχίσει ν’αμφιβάλλουν για την ιερότητα των αντιφατικών «ελευθεριών» τους.

»Ο δικτάτορας επιβλήθηκε εύκολα.Σχεδόν κανείς δεν τον ήθελε,όμως πρέπει να ομολογήσουμε πως κανείς δεν είχε αληθινή όρεξη να δώσει μάχη για να τον ρίξει.Ηταν μια περίοδος απιστίας και λησμονιάς.

»Και να άξαφνα η 28η Οκτωβρίου 1940,η «μέρα-θαύμα»,όπου μέσα στα λιμνασμένα νερά των παλιών εμφυλίων παθών,ξεπετάχθηκε ξανανιωμένη και νικηφόρα η ενιαία συνείδηση του Ελληνισμού.Και δεν ήτανε μονάχα ο βενιζελισμός και ο αντιβενιζελισμός που γινόντανε ένα,παρά όλε οι αντιθέσεις,κοινωνικές,ψυχολογικές,τοπικές,φυλετικές,η Παλαιά Ελλάδα,οι Νέες Χώρες,η Μικρασία,το Βυζάντιο,το Εικοσιένα.Μια θαυμαστή ισορροπία δυνάμεων,θελήσεων, επιδιώξεων,ελπίδων εμπρός στη διπλή επιδρομή,χωρίς συμβολικούς ήρωες τούτη τη φορά,με μια μεγάλη ομαδική αυτοπεποίθηση,που αντικαθιστούσε τους αρχηγούς,με κοινή πίστη που γεννούσε τις πιο ωραίες ελπίδες.Και τούτη την ισορροπία τη χάσαμε.

»Μου φαίνεται τώρα σα ν’αγγίσαμε με τα δάκτυλα ένα ιδανικό που έσβησε μονομιάς.Νικήσαμε επιτέλους τον παλιό διχασμό μας,αλλά αμέσως ύστερα είδαμε πολύ βαθύτερα βάραθρα ν’ανοίγονται μπροστά μας.Δεν είναι εύκολο να είναι κανείς Ελληνας τις μέρες αυτές.Μα ούτε είναι δυνατό να παύσουμε να πιστεύουμε σ’αυτή τη Χώρα,που τόσο βαθιά μας έχει σκλαβωμένους η γοητεία της και που η ιστορία της μας συνεπαίρνει σαν μια αστήρευτη πηγή εκπλήξεων,πάθους, δυστυχίας και δημιουργίας».

Τι θα έγραφε,άραγε,σήμερα ο αείμνηστος προοδευτικός πατριώτης,ο διανοούμενος Γιώργος Θεοτοκάς;Πως θα σχολίαζε το γεγονός ότι δέκα χρόνια μετά την 28η Οκτωβρίου 1940 και έξι χρόνια μετά την αποχώρηση των ναζιστικών στρατευμάτων από την Αθήνα η Ελλάδα έβαζε στην άκρη τα όσα υπέφερε ο λαός από τους ναζί και υπόγραφε την πρώτη οικονομική συμφωνία με τη Δυτική Γερμανία;

Πως θα χαρακτήριζε το γεγονός ότι η Ελλάδα συνέπραξε στη «λήθη» του ναζιστικού παρελθόντος της Γερμανίας με το κλείσιμο όλων των υποθέσεων που αφορούσαν τους Γερμανούς εγκληματίες πολέμου με αντάλλαγμα ένα δάνειο-όχι αυτό που μας χρωστάει από την Κατοχή-και την υποστήριξη ένταξης στην ΕΟΚ;

Ας διερωτηθούμε όλοι τι έφταιξε και ποιοί έφταιξαν που σήμερα,72 χρόνια μετά την 28η Οκτωβρίου 1940,η Ελλάδα βρίσκεται υπό την οικονομική κατοχή της Γερμανίας.Πως η Γερμανία,η μεγάλη ηττημένη του Πολέμου ελέγχει την Ευρώπη,όχι πλέον με τα όπλα αλλά με την οικονομική της δύναμη και η Ελλάδα,που βρέθηκε στο στρατόπεδο των νικητών,μετατρέπεται σε προτεκτοράτο της τρόικας;

Ηλθε η ώρα της αυτογνωσίας.Ας αναζητήσουμε τα δικά μας λάθη.Να τα διορθώσουμε για να φθάσουμε στη δημιουργία,που οραματίζονταν ο Θεοτοκάς.